Kinderwerk

Ik dank God dat hij personen als jullie op mijn weg heeft gebracht. Mijn naam is Juarez Ferreira de Moura, ik ben vierentwintig jaar oud. Ik denk met veel dankbaarheid aan de jullie projecten die me geweldig geholpen hebben. Ik herinner me dat ik zes jaar was en in het semi-internaat van Euxenita kwam. Vanaf de eerste dag dat ik er kwam vond ik het er fantastisch. Mijn moeder dacht dat ik niet zou willen blijven, maar ik vond het er fijn! Lees verder »Hier doen we het allemaal voor!

Ongeveer 120 kinderen uit Belo Horizonte en uit het binnenland, en de medewerkers, hadden hun jaarlijkse vakantieweek in het Conferentiecentrum. Er waren veel activiteiten zoals:… Lees verder »Kinderkamp in Sabinopolis

Ik ben Geeske van Eijk, ik ben 20 jaar en een achternichtje van Nico. Een paar jaar terug ontmoette mijn tante Rami Nico op een bijeenkomst van de plattelandsvrouwen, waar Nico over de zending sprak. Mijn tante nam folders mee en gaf er ook een paar aan mijn oma. Toen ik bij oma kwam en de folders las, wekte dat mijn interesse. Thuis ben ik snel op de website gaan kijken voor meer informatie. Van kleins af heb ik al het gevoel dat ik iets moet doen voor anderen. Wij hebben het hier in Nederland zo goed en in de wereld zijn nog zoveel mensen die Christus niet kennen en geen huis of eten hebben. Lees verder »Geeske van Eijk helpt in het semi-internaat in Rio Vermelho

Het kind was een last voor de jonge vrouw. Ze had het niet gewild, maar het was de consequentie van haar losbandige leven. Ze woonde in een bouwvallige hut, wilde uit met mannen en plezier hebben. Toen Maria Eduarda werd geboren, wilde ze haar leven daarvoor niet veranderen. Ze liet het kindje alleen thuis, liggend op een voddige deken op de lemen vloer. Als ze thuis was, en het kindje veel huilde, voedde ze het, dan was het weer even stil. Toen Maria Eduarda 7 maanden was, woog ze 2 kilo, en was ze zo zwak dat de dokter tegen haar moeder zei: “Ze gaat dood aan ondervoeding.”

Foto: Nubia, de hoofdleidster van het semi-internaat, met Maria Eduarda Lees verder »Een nieuw leven voor Maria Eduarda

De leidsters van de semi-internaten hebben het reddingsplan van God uitgelegd aan de kinderen door middel van het “boek zonder woorden”, waarin het Evangelie wordt uitgelegd door middel van kleuren: zwart is de kleur van de zonde, rood de kleur van het bloed van de Heer Jezus, wit de kleur van het schoongewassen hart enz. De kinderen maakten naar aanleiding hiervan tekeningen en werkjes. Lees verder »God spreekt door kleuren

De vakantie is voorbij, het nieuwe schooljaar is begonnen. In de semi-internaten zijn nieuwe kinderen gekomen. Er was weer plaats nu verscheidene kinderen naar de 5e klas zijn gegaan en onderwijs volgen op een Jeugdvormingscentrum. Alle leiders van de diaconale projecten (ca. 130 personen) volgden de halfjaarlijkse trainingsweek. Daarna knapten ze samen de gebouwen op en gaven het materiaal en speelgoed een opknapbeurt. Het ziet er allemaal sober, maar gezellig en fris uit! Lees verder »De gang van zaken in semi-internaten en jeugdcentra

Melina schrijft: De kinderen van de verschillende projecten zijn ingespannen bezig met het maken van de kerstkaarten voor hun pleegouders. Ze genieten ervan en zijn… Lees verder »De kerstkaarten worden gemaakt!

Het stond al een paar jaar hoog op ons “verlanglijstje”, een ontmoeting met Keli, onze adoptiedochter in Sabinopolis, Brazilie. Na de pensionering van Gerrit waren we in de gelegenheid onze wens te realiseren. Eindelijk was het zo ver! We vlogen naar Porto Seguro, en huurden daar een auto om naar Sabinopolis te rijden. Het was een reis van twee dagen vol avonturen!

Keli met haar pleegouders Gerrit en Andrea Knol Lees verder »Pleegouders ontmoeten hun pleegkind

Ik ben Marli van Eijk en ik wil jullie vertellen wat God doet in mijn leven. In mijn moeders boek “Schatten uit de Duisternis” staat een hoofdstuk over mijn adoptie. Ik ben nu volwassen, en ik dien de Heer Jezus. Toen ik me bekeerde, heb ik me voorgenomen een waarachtig christen te zijn, maar die beslissing was op de achtergrond geraakt. Toen werd ik ziek, gedurende meer dan een jaar. In die tijd was ik thuis bij m’n ouders in Belo Horizonte. Dat was een “woestijnervaring”. Lees verder »Marli van Eijk

Door Daniel van Eijk
Er werd een baby’tje geboren in Sabinopolis, maar er was niemand blij met hem. Zijn naam is Felicio. Zijn moeder stierf tijdens de bevalling en zijn vader zit in de gevangenis. Toen we dit verhaal hoorden, raakte het ons. Wat zouden we voor dit gezin kunnen doen? Lees verder »Een feestdag voor zeven verdrietige, ouderloze kinderen