Dit keer een blog vanuit Nederland… Zoals jullie weten is ook Brazilië getroffen door corona. President Bolsonaro heeft vorige week de noodtoestand uitgeroepen. Dit houdt in dat alle kindercentra voor onbepaalde tijd gesloten zijn, de winkels zijn dicht en ook kerkdiensten en bijbelstudiegroepen werden afgelast. Daarnaast gaan ook voedseldistributiecentra dicht. De EZB verwacht dat er binnen afzienbare tijd niet genoeg eten meer te krijgen is. Daarom zijn ze momenteel volop bezig om voedsel te oogsten en te verbouwen op hun eigen plantages. Op die manier hopen ze via de kerken de meest arme mensen toch te kunnen helpen om aan voedsel te komen. Omdat de situatie zo nijpend lijkt te worden zat er voor mij niks anders op dan weer terugkeren naar huis.
Afgelopen maandag zou ik met de luchtvaartmaatschappij GOL van Belo Horizonte naar Sao Paulo vliegen en van daaruit met KLM naar Schiphol. Helaas ging dit niet helemaal van een leien dakje. Mijn binnenlandse vlucht werd 2 uur voor vertrek zomaar geannuleerd. GOL had ook geen ander alternatief waarmee ik mijn volgende vlucht nog zou kunnen halen, dus ik moest op zoek naar een andere maatschappij. Ondertussen waren al verschillende mensen in Nederland voor mij aan het bidden. Heel veel dank hiervoor!
Het omboeken lukte. Ik kreeg een andere boardingpass om – iets later dan gepland – in São Paulo te komen. Meteen diende zicht het volgende dilemma aan: de toegangspoortjes wilden niet open. Na wat van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, werd dit ook opgelost en kon ik vertrekken. Op São Paulo was het nog even rennen. Precies 2 minuten voor sluitingstijd kon ik mijn koffer inchecken, en na de douane moet ik flink doorstappen, want voor mijn vliegtuig waren ze al aan het boarden. Gelukkig kwam alles toch nog goed en kon ik dinsdagmorgen mijn ouders begroeten op Schiphol.
Ik zit nu met gemengde gevoelens in Nederland. Aan de ene kant de frustratie: ik was nog lang niet klaar met het screenen van kinderen, het afleggen van huisbezoeken en het ondersteunen van de leidsters. Tegelijk ben ik erg bezorgd over mijn collega’s, huisgenootjes, vrienden en de kinderen daar. Hoe zal het met hen gaan als er een corona-golf door de steden raast? De dichtstbijzijnde IC’s zijn op 2 uur rijden afstand. Zal er straks nog voldoende voedsel te krijgen zijn voor ze? En wie helpt de kinderen met problemen nu met praktische tips? Ook ben ik natuurlijk erg dankbaar dat ik veilig thuis ben.
Ik sluit niet uit dat ik in de toekomst toch nog eens terug wil, om wat meer voor de leidsters in de kindercentra te betekenen. Tot die tijd bid ik voor ze en hoop ze op afstand te kunnen steunen. Ik wil iedereen die met mij heeft meegeleefd ontzettend bedanken voor alle lieve berichtjes, het gebed en de giften. Jullie steun was en is nog steeds hartverwarmend!
Abraço,
Lisanne