Als ik de eetzaal van het kindercentrum binnenstap komt er zomaar vanuit het niets een piepklein meiske blij op me afgerend en slaat haar beide armpjes om me heen. Ja, en wat doe je dan? Optillen natuurlijk! Ze straalt helemaal en begint gelijk aan mijn baard te plukken en plekjes aan te wijzen op mijn gezicht: “Wat is dit? Heb je je hier pijn gedaan?” Het duurt niet lang of er komt nog een kleintje naar me toe. Verlangend kijkt ze naar me op en ik ontdek dat ik gelukkig nog een arm vrij heb, dus daar sta ik dan met twee kleine dametjes op mijn armen. Ze lachen van oor tot oor, en ik niet minder! En weet je, als ik in hun oogjes kijk dan gebeurt er iets binnenin mij…
Ik vergeet opeens de dingen die ik die ochtend in de krant las over de ruzie in de Tweede Kamer, de leegloop van de PVV, de ongeloofwaardigheid van ons kabinet. Ik vergeet voor een moment de dreiging van een nieuwe Koude Oorlog, de onlusten in het Midden Oosten en de nieuwe implantaten van de een of andere zangeres…
Want als ik in die lieve oogjes kijk, die me zo blij en verwachtingsvol aankijken dan krijg ik weer hoop, kan ik het allemaal weer geloven, weet ik dat er nog een toekomst mogelijk is voor deze twee kleine mensjes die dankzij de liefde van God en van de BEM weer kunnen lachen, spelen en dromen…
En wij? We zullen er alles aan doen om hun dromen tot werkelijkheid te brengen!