Eigenlijk waren we de heuvel opgegaan om nog wat interviews te doen met de Nederlandse jongelui, maar de enige personen die we tegenkomen zijn twee in lompen geklede jongetjes op blote voeten, die ons vragen of wij tenminste hun taal wèl spreken. We lopen wat over het bouwterrein en besluiten uiteindelijk dan maar de twee ventjes wat te filmen. Het gesprek dat volgt raakt ons hart diep. De oudste van de twee, hij is elf, neemt het woord en antwoordt op mijn vraag wat hij later wil worden: ”Iemand met een goed karakter, beleefd en met respect voor anderen”. Tsjonge, dat hoor je niet vaak; mijn interesse in dit pientere ventje groeit. “Wat wil je worden als je groot bent?” “Ik wil een vaste baan bij de bosbouw hier verderop. Mijn vader is boerenknecht, maar dat is niks voor mij, want op een dag toen ik mee moest helpen, kwam er een koe achter mij aan!” “Maar zou je niet verder willen leren dan? Je zou dan veel meer kunnen verdienen. Je zou misschien zelfs wel met computers kunnen werken. Weet je wat een computer is?” “Ja”, antwoorden beiden in koor, “dat is zo’n vierkant ding met allemaal nummers en een soort televisie, en als je klikt, geeft er iemand antwoord”. Waarschijnlijk heeft hij bij iemand in deze armenwijk ooit wel eens een notebook gezien. Wat missen deze kinderen veel. In Nederland groeien onze kinderen van jongs af aan met deze dingen op.
Toch wil ik nog wat dieper doorvragen: ”Stel dat je heel veel geld had, wat zou dan je droom zijn?”. Een diepe zucht, en een zorgelijke trek verschijnt op z’n mooie jongensgezichtje. “Ik zou de behandeling van mijn moeder betalen. Zeven jaar geleden is ze door een vrachtauto aangereden, die over haar been reed en nu moet ze worden geopereerd”. Weer een diepe zucht. “Het kost 200 Reais en ze heeft nu bijna de helft van het geld, wat ze voor mijn vader verbergt, anders zou hij ruzie maken. En ik heb ook al 20 gespaard en volgende week ontvang ik mijn loon van 50 Reais”. “Wat? Werk je dan?!” Het blijkt dat hij elke morgen om 5 uur naar de bosbouwmaatschappij loopt en daar om half zeven aankomt. Daar werkt hij een halve dag en ’s middags gaat hij naar school. Hij verdient 5 reais (ong. € 2,20) per halve dag.
Mijn hart huilt om dit dappere kind met zo’n groot verantwoordelijkheidsgevoel. Later vertelt hij dat hij slecht slaapt en vaak ’s nachts om 12 uur wakker wordt en dan maar wat op de bank gaat zitten. Dit kind is nog veel te jong voor al die zorgen. Ik bid met mijn hele hart dat het Community Center ook voor deze kinderen een verschil mag maken, dat dit kind een goed beroep mag leren en een zegen zal worden voor z’n hele familie!