Als ik de eetzaal van het Kindercentrum binnenstap, komt er vanuit het niets een piepklein meiske blij op me afgerend. Ze slaat haar beide armpjes om me heen. Ja, en wat doe je dan? Optillen natuurlijk! Ze straalt helemaal en begint gelijk aan mijn baard te plukken en plekjes aan te wijzen op mijn gezicht: “Wat is dit? Heb je je hier pijn gedaan?” Het duurt niet lang of er komt nog een kleintje naar me toe, verlangend kijkt ze naar me op en ik ontdek dat ik gelukkig nog een arm vrij heb. Dus daar sta ik dan met twee kleine dametjes op mijn armen. Ze lachen van oor tot oor, en ik niet minder! En weet je, als ik in hun oogjes kijk dan gebeurt er iets binnenin mij…
Ik vergeet opeens de dingen die ik vanmorgen in de krant las over de wereldpolitiek, de naïviteit van ons kabinet en de vraag of onze kinderen hun sinterklaasfeestje met een zwarte piet, een grijze piet of zogenaamde roetveegpiet mogen vieren. Ik vergeet voor een moment de dreiging van een nieuwe Koude Oorlog en de onlusten in het Midden-Oosten…
Want weet je, als ik in die lieve oogjes kijk die me zo blij en verwachtingsvol aankijken, dan krijg ik weer hoop. Dan kan ik het allemaal weer geloven! Dan weet ik dat er nog een toekomst mogelijk is voor deze twee kleine mensjes die dankzij de liefde van God weer kunnen lachen, spelen en dromen…