Vriend nummer 46…
Het rode seintje bovenaan mijn facebook-pagina maakt me duidelijk dat er iemand graag toegevoegd wilde worden als vriend.
Als ik kijk om wie het gaat herken ik de foto gelijk: Maira, de pleegdochter van Dona Leida die bij onze aankomst in Sabinópolis als vanuit het niets verscheen bij onze voordeur. Men maakt hier namelijk zelden gebruik van een huisbel, maar klapt in de handen en gaat dan staan wachten tot er iemand open doet. Daardoor komt het regelmatig voor dat ik me half suf schrik als ik even de deur uit moet en dan bijna over iemand struikel die daar al een kwartier blijkt te staan!
Dona Leida kwam op haar verzoek een paar ochtenden in de week schoonmaken en soms nam ze Maira mee, dat magere zwarte meisje met die trieste glimlach, die op school werd uitgescholden voor “de kopie van de duivel”. Een ongewenst kind van een moeder die zelf niet voor haar kon zorgen.
En na al die jaren stond haar foto opeens voor me op het scherm. Nog steeds die trieste glimlach. Inmiddels zelf een alleenstaande moeder van een paar kinderen…
Haar info vertelt me dat ze 45 vrienden heeft en als ik klik op “Levensgebeurtenissen” lees ik: “Geen levensgebeurtenissen om te tonen…” . Verdrietig, zo’n jonge vrouw zonder verleden en zonder toekomst.
Opeens moet ik denken aan een oud liedje van vroeger: “Welk een Vriend is onze Jezus” en besluit maar op de knop te klikken die mij toevoegt als vriend nummer 46…