Toen ik nog een kind was dacht ik dat alle mensen uniek waren! Alle mensen waren anders, iedereen speciaal…
Neem mijn oude tante Berna bijvoorbeeld. Ze droeg altijd zo’n eigenaardige blonde pruik waar zelfs Geert Wilders verliefd op zou zijn geworden! En daar had ze verscheidene identieke exemplaren van in huis voor het geval er onverwachts een regenbui op haar hoofd zou vallen. Ik herinner me nog goed hoe ze op zomerse dagen het ding soms met een geërgerde beweging naar haar achterhoofd kon verschuiven vanwege de hitte, waardoor haar inmiddels kale schedel zichtbaar werd…
Of ik denk aan een zekere ome Dirk van wie verteld werd dat hij op zijn kop op tafel ging staan te midden van een hele huiskamer vol ruziënde familieleden…
En dan waren er nog die mensen in je omgeving die je bewonderde! Waarvan je dacht: “Zo wil ik later ook zijn…”
Ik mis dat unieke van de mens tegenwoordig. Het lijkt wel alsof we steeds meer op elkaar gaan lijken, dezelfde dingen kopen, dezelfde kleding dragen en dezelfde “modewoorden” bezigen. Alsof we bang zijn om op te vallen, om niet in het “plaatje” te passen…
Waar zijn toch de trendsetters gebleven? Mannen en vrouwen uit één stuk? Jongens en meiden die gewoon dingen doen of laten, niet omdat ze bang zijn voor de mening van de meerderheid, maar omdat ze het verschil willen maken.
Alleen zij die de moed hebben om anders te zijn, zijn in staat het verschil te maken!
De bijbel zegt: “Maar gij geheel anders…”