Ik weet het, ik heb Elma beloofd dat zij voor altijd mijn enige liefde zou zijn, maar sinds een paar jaar is er een andere vrouw in mijn leven gekomen… Of eigenlijk, een dametje van inmiddels twee en een half jaar oud. Elena is de allerliefste kleindochter die je je maar voor kunt stellen! De afgelopen maanden woonden we vanwege de behandeling van Elma in een gehuurd huisje niet ver bij dit lieve meisje vandaan. En voor de kleine Elena bestond er niets heerlijkers als op bezoek te gaan in “het opa en oma huis”. Vooral op de vrijdagavonden kwam ze blij binnengestormd om “tappies!” te eten, ofwel: patatjes.
Hoewel het afgelopen jaar waarschijnlijk het moeilijkste jaar van ons leven is geweest, was zij altijd weer onze kleine zonneschijn…
En als dan eindelijk het moment is aangebroken waar we samen al zo lang naar uit hebben gekeken, voelt het toch even dubbel. Het huis klinkt al hol en leeg. Morgen sluiten we voorgoed de deur achter ons van een bijzondere plek die voor ons zoveel herinneringen herbergt: de vele dagen waarop ik machteloos moest toezien hoe Elma keer op keer, onderuitgehaald door de zoveelste chemokuur, uitgeput op de bank lag, ontluisterd en klein… Maar ook de vele kostbare momenten waarop onze Eleninha dansend binnen kwam rennen en in de gang al riep: “Doe je jasje maar uit!”. Van alle voorgeschreven medicatie was zij het beste medicijn!
Straks komt ze voor de allerlaatste keer op bezoek in “het opa en oma huis”, zonder te beseffen dat wij straks weer vertrekken naar dat verre land waar we tijdelijk mogen wonen in een geleend huis, totdat de dag aanbreekt dat het echte “opa en oma huis” in de hemel klaar is…
