Slechts 26 kilometer van Sabinópolis, maar bijna een heel uur rijden over stoffige onverharde wegen vol gaten en rotsblokken door de heuvels van het binnenland van Minas Gerais. We zijn op weg naar het gehucht Quilombo.
Sinds enige tijd gaat een aantal mensen uit de kerk van Corrego Doce hier elke zondag heen om de mensen de blijde boodschap van God te brengen. De afgelopen weken hebben verschillende mensen hun leven aan God gegeven.
Het kerkje in Quilombo stelt niet zoveel voor: een gehuurd huisje bestaande uit een ruimte van misschien veertig vierkante meter met daarnaast een piepklein aanbouwtje waar twee plastic tafeltjes met stoeltjes staan voor de zondagschool. Als je omhoog kijkt kun je de blauwe lucht tussen de dakpannen door zien.
Er zijn slechts twintig mensen, maar wat zingen ze uit volle borst tot God. En met wat een vuur spreekt voorganger Ismar hen toe.
Na afloop ontmoeten we vier tieners die een paar weken terug Jezus hebben aangenomen als hun Verlosser. In de letterlijke zin van het woord, want een van hen, een twaalfjarig meisje die voor haar ogen haar enige zus heeft zien doodbloeden tijdens de bevalling van een dochtertje, zag tot voor kort het leven totaal niet meer zitten. Ze deed verschillende zelfmoordpogingen door zichzelf met een groot mes in haar polsen, buik en nek te snijden. Maar Godzijdank heeft ze het overleefd. Onder tranen vertelt ze dat de Here Jezus haar volkomen heeft verlost van die inktzwarte duisternis die haar in zijn macht hield. En moet je haar nu zien te midden van haar vriendinnen: zo vol van blijdschap.
Bijzondere schatten uit de duisternis, kostbare edelstenen opgegraven uit de modder van het bestaan!