Het stond al een paar jaar hoog op ons “verlanglijstje”, een ontmoeting met Keli, onze adoptiedochter in Sabinopolis, Brazilie. Na de pensionering van Gerrit waren we in de gelegenheid onze wens te realiseren. Eindelijk was het zo ver! We vlogen naar Porto Seguro, en huurden daar een auto om naar Sabinopolis te rijden. Het was een reis van twee dagen vol avonturen!
Keli met haar pleegouders Gerrit en Andrea Knol We zagen er erg naar uit Keli te ontmoeten. In Sabinopolis aangekomen bracht Oscar ons naar het sportveld, waar twee ploegen tieners van het jeugdvormingscentrum aan het volleyballen waren. “Herken je haar?” vroeg Oscar aan Gerrit. “Die daar in dat zwarte T-shirtje, naast die jongen met pet op!” was het antwoord. Keli was er heel verlegen mee, maar herkent ons meteen en komt naar ons toe. Oscar vraagt of Keli ons kent. “Ja,” is het antwoord. “Hoelang ken je deze mensen al?” “Mijn hele leven lang.” Stilte, we omhelzen elkaar, zeggen dat we heel blij zijn om haar te zien. Keli vertelt dat ze gebeden heeft om ons te mogen ontmoeten. Emoties, tranen, hoe kan het ook anders als je zo’n 13 jaar via gebed, pen en papier elkaar gesteund hebt en nu tegenover elkaar staat. Je komt erachter dat de band die wij voelden met Keli wederzijds is en dat het een sterke band blijkt te zijn.
De volgende twee dagen waren we grotendeels in gezelschap van Keli. Met behulp van een vertaalcomputertje en een woordenboek konden we redelijk met elkaar communiceren. We spraken af de volgende (zondag-)middag bij haar ouders op bezoek te gaan. Ook wilden we graag met deze familie naar de kerk. Via een smal bergweggetje kwamen we bij Keli’s huis. We begroetten iedereen, bekeken het huisje en gingen rond de grote tafel in de kamer zitten, daar werden de meegebrachte cadeautjes uitgepakt. Voor ons was er ook een pakje met daarin voor Gerrit een medaille, gewonnen door Keli tijdens een talentenjacht, en voor mij een bordje met een Portugese bijbeltekst. Voor ons twee bijzondere herinneringen aan deze ontmoeting. Via woordenboek en vertaalcomputertje konden we weer aardig met elkaar praten. Op een gegeven ogenblik haalde Keli vol trots haar schriften tevoorschijn en moesten we deze bekijken. Ook haar moeder kwam met schriften, zij is namelijk ook begonnen met leren lezen en schrijven.
Ook nu ging de tijd vlug en we spraken af om elkaar om 7 uur te ontmoeten bij de kerk. Tijdens de dienst vertaalde Trijnie het een en ander. Tot mijn verrassing werd tijdens deze dienst het avondmaal gevierd. Ik ervoer het als heel bijzonder dat wij dit, met het hele gezin van Keli erbij, in deze kerk mochten meemaken. Je beseft dat Jezus inderdaad geen grenzen kent en alle talen spreekt. Na de dienst weer dezelfde hartelijkheid toen we afscheid namen. Dat viel ons weer zwaar. We hadden elkaar eigenlijk nog wat beter willen leren kennen. Keli zouden we de volgende dag gelukkig nog zien. Op maandag namen we afscheid van Keli. Lood in onze schoenen, want je weet dat ze het er heel erg moeilijk mee heeft. We omhelsden elkaar en Keli zette het op een lopen. Weg was ze. Het zegt ons genoeg en in stilte hopen we zo’n bezoek nog eens te mogen en te kunnen doen.
Gerrit en Andrea Knol – Heinenoord – mei 2004
Hoe heeft Keli deze ontmoeting ervaren?
Ik vond het geweldig om mijn pleegouders te ontmoeten en ik heb erg genoten van de tijd die we samen mochten doorbrengen. Ik had al lang de wens om mijn pleegouders te leren kennen, en dit was mijn mooiste verjaardagscadeautje: bij hen zijn. Ik voelde me hun dochter. De dagen die we samen mochten doorbrengen waren heel speciaal voor mij. Ik voelde me zo gelukkig! Ik denk dat als er meer mensen zouden zijn met zo’n groot hart als zij, de wereld er anders uit zou zien. Ik vond het fantastisch dat ze bij mij thuis kwamen en mijn familie vond het ook geweldig om mijn pleegouders te leren kennen. Ik heb nu al heimwee naar m’n pleegouders, en ik hoop dat ze nog eens terug zullen komen. Ik bid voor hen, dat God ze zal beschermen en zegenen.
Keli da Silva Souza
Foto (gerrit_andreia_knol.jpg): Keli met haar pleegouders Gerrit en Andrea Knol