Met een grote glimlach op z’n gezicht en in z’n beste kleren staat voorganger Zé Matias bij de open deur van z’n kerk om alle gasten te verwelkomen. Alle ramen en deuren staan uitnodigend open en een sfeervol licht stroomt de duisternis in. Wat heeft ieder kerklid van jong tot oud zich de afgelopen week met hart en ziel ingezet om alles op tijd klaar te krijgen: de een verfde de laatste kozijnen, de ander was bezig met elektriciteitsdraden, weer anderen waren in de weer met bezems, emmers en dweilen. En vanavond is het dan zover: de inwijding van het nieuwe kerkgebouw in Euxenita.
Wat hadden ze hier naar uitgezien, want in het vorige, reeds bouwvallige kerkgebouwtje met z’n lage golfplaten dak, was het vooral op hete dagen niet meer om uit te houden. Verschillende mensen waren er al onwel geworden…
Het gloednieuwe kerkje, dat met de hulp van velen kon worden gebouwd, stroomt vol: van heinde en verre zijn de mensen gekomen om deze feestelijke gelegenheid bij te wonen en God te aanbidden. Zelfs op de veranda rondom staan de mensen.
Die avond wordt de trouw en grootheid van God gevierd.
Wat waren de beginjaren van deze gemeente, zo’n vijftig jaar geleden, heftig. Allerlei vetes teisterden het dorp en eisten veel slachtoffers. En wat was het moeilijk om deze onverschillige, ruwe mensen met het evangelie te bereiken. Maar de kerk in dit kleine dorp had stand gehouden en in de jaren die volgden kwamen steeds meer mensen tot geloof. Zij reikten op hun beurt het geloof weer uit naar anderen en zo ontstond naast de gemeente een sociaal werk met een wijkcentrum en een kindercentrum waar vele mensenlevens werden veranderd. Reden genoeg tot dankbaarheid.