In een zondagavondsamenkomst in Sabinópolis vroeg een – voor de meesten – onbekende dame van ruim 60 jaar het woord en vertelde haar verhaal. Ze heet Marina en is de weduwe van Dr. João Silveira. Ze woont in Belo Horizonte, maar komt oorspronkelijk uit een heel bekende familie in Sabinópolis. Ze vertelde dat zij de eerste persoon was die, veertig jaar geleden als jong meisje, naar het huis van Nico en Trijnie kwam om hen welkom te heten in de plaats. Veel mensen waren hier niet gelukkig mee! Na een paar jaar trouwde ze. Bij een ongeval verloor ze haar man. Ze bleef achter met vier kleine kinderen, die nu volwassen zijn. Ontroerd vertelde ze een verhaal dat zo’n dertig jaar geleden plaatsvond. Ze woonde in Sabinópolis met haar man en twee kindertjes. Op zekere dag was haar man – een arts – aan het opereren in het ziekenhuis, toen er een verpleegster de operatiezaal binnenstormde en zei dat senhor Nico en zijn vader – een bejaarde man – ruzie hadden en dat senhor Nico agressief was. Haar man verliet woedend de operatiezaal, en riep Nico ter verantwoording. De waarheid was, vertelde ze, dat haar schoonvader agressief was geweest tegen Nico, en niet andersom. Haar man wilde dat niet inzien en vanaf dat moment haatte hij Nico.
In dezelfde periode kwamen ze eens uit Euxenita – ze vermeldde er bij dat haar man altijd in nieuwe auto’s reed – en kregen ze pech met de auto. Als je pech had op deze eenzame (zand)wegen, stond je soms uren te wachten tot er iemand langs kwam die hulp aanbood. En wie kwam toen langs? Nico! Hij stopte en bood aan hun auto te slepen. Haar man accepteerde de hulp niet, maar zij en haar dochtertjes waren maar wát blij dat ze met hem mee konden rijden naar Sabinópolis. Enkele tijd later hadden ze weer pech met hun auto, op de eenzame weg naar Guanhães. Ze zei tegen haar man: “Als Senhor Nico weer langs zou komen, zou ik met alle genoegen een lift naar Sabinópolis accepteren. En als ik jou was, zou ik z’n hulp ook maar in dankbaarheid aannemen.” En wat gebeurde? In de verte kwam een auto aan, en die stopte. Wie was het? Nico! Hij hielp hen weer! Dit gebeurde tot drie keer toe! Zelfs de derde keer wilde haar man geen hulp van Nico aanvaarden; zíj wel. Door deze gebeurtenissen werd het zaad van het evangelie in haar hart gestrooid, en jaren later was ze in Belo Horizonte tot bekering gekomen. En nu kwam ze in de gemeente vertellen over Gods voorziening en trouw in haar leven. Wat een prachtig verhaal over de leiding en de liefde van God in het leven van deze vrouw! En het bevestigt weer eens deze waarheid: Strooi je brood uit op het water, en na vele dagen zul je het terugvinden!
Foto: zandweg in de omgeving van Sabinópolis