Al maanden hadden ze uitgekeken naar hun uitstapje, de weduwen van Sabinópolis. En nu was het dan zo ver! Ze zouden een lang weekend doorbrengen als gasten van de weduwengroep van Belo Horizonte! Zenuwachtig, en in hun mooiste kleren, stapten ze vrijdagmiddag in de bus die ze naar Belo Horizonte zou brengen. De reis was voor enkelen van hen al een grote verrassing; ze waren nog nooit zo ver weg geweest! Na een uur of zes rijden waren ze er en stopte de bus voor het kerkgebouw. Ze werden hartelijk ontvangen door de groep vrouwen en enkele echtparen uit Belo Horizonte, waar ze deze dagen zouden logeren. Er stond heerlijk eten voor hen klaar, en daarna werden ze meegenomen naar hun logeeradres. Zaterdagsmorgens om 9.30 uur stonden ze weer voor de kerk, als gasten bij de grote ontmoetingsdag van de weduwen van Belo Horizonte. Een jonge weduwe, lid van de gemeente, was de spreekster. Een vrouw met een moeilijk leven en een grote ervaring met de Heer. Er was verder dans, spel, getuigenissen en seniorengymnastiek. Om 17.00 uur was de drukke, maar leuke dag voorbij. Wat hadden ze genoten! Na de avondmaaltijd gingen ze weer naar hun logeeradres. Op zondagmorgen ging de hele groep naar de samenkomst. Er waren vijf niet-gelovige vrouwen bij, die heel geïnteresseerd meededen en meeluisterden. Na de dienst was er een gezamenlijke maaltijd, waarvoor ook meerdere mensen van de gemeente waren uitgenodigd en er waren geanimeerde gesprekken. Antonio en Faride Pinho, medeleiders van de gemeente, praatten met een vrouw die hen vanaf hun gezamenlijke jeugd in Sabinópolis kende. En die nu wel eens van hen wilde horen waarom ze eigenlijk tot geloof waren gekomen. Ze konden op een wijze manier getuigen van hun geloof.
Daarna was het tijd voor een citytour. We reden eerst om het Pampulha-meer, nu vervuild, maar eens het visitekaartje van de stad. Jader, onze reisleider, kwam tot de ontdekking dat verscheidene vrouwen nog nooit kokosmelk hadden gedronken. ‘Daar gaan we wat aan doen!’, was zijn reactie. Bij een kokosnoten-kraampje liet hij de bus stoppen, en werd voor iedere deelneemster een kokosnoot een kopje kleiner gemaakt. Met een rietje kon die nu worden leeggedronken. We reden daarna langs het paleis van de gouverneur, en enkele bezienswaardigheden in de binnenstad. Via de hoofdstraat, die midden door de stad loopt, kwamen we uit op een groot plein, dat heel hoog ligt, en vanwaar men een prachtig uitzicht heeft over de stad. De bus stopte, en we stapten uit om foto’s te maken. Een van de dingen die de vrouwen prachtig vonden: ‘Jader en de buschauffeur hielden het verkeer tegen voor ons!’
’s Maandags om half tien was iedereen weer present om een dag in de dagopvang van de dames mee te maken. Knutselen, seniorengymnastiek, fysiotherapie, een ‘bijbelmoment’, alles maakten ze mee. En ‘s avonds, na de maaltijd, was er een geanimeerd afscheidsmoment, geleid door het ‘evenemententeam’ van de gemeente. Dinsdagsmorgens stapten de dames blij en voldaan weer op de bus. Sommigen huilden en omhelsden me; ‘Ik ben zo dankbaar! Ik vond het zo’n prachtig uitje! Ik heb nog nooit zulke fijne dagen gehad!’ Terwijl ik de bus nazwaaide, dacht ik: Ik vind dit heerlijk werk! Wat geweldig om een groep bejaarde en eenzame dames een fijne levensavond te bezorgen! En de kroon op het werk is wel als ze de Here Jezus leren kennen!
Foto’s: Handenarbeid met weduwen en voor het eerst cocosmelk drinken