Het verhaal van het gezin van Josiane, Patrick en hun drie zoontjes Davi, Ravy en Endrick is op een bijzondere manier verbonden met het werk van de crèche in Euxenita.
Het leven van dit gezin wordt gekenmerkt door financiële strijd. Moeder Josiane is pas 26 jaar oud. Ze heeft geen opleiding afgerond, woont ver van het centrum en heeft geen vervoermiddel, waardoor ze een baan dichtbij huis nodig heeft. Dit alles maakt het moeilijk voor Josiane om werk te vinden. Ze onderhoudt haar familie van de Bolsa Família– uitkering van 900 reais per maand, ongeveer 140 euro. Daarmee betaalt het gezin voor eten, water, elektriciteit, gas, luiers, medicijnen en vele andere basisbehoeften. Vader Jackson heeft geen vaste baan en is afhankelijk van losse klussen om bij te dragen aan de kosten van het gezin. Het gezin woont in een huis met elektriciteit, maar zonder bruikbare douche. Ze warmen emmers met water op en gebruiken deze om zich te wassen. Ook hebben ze geen werkend toilet en moeten ze improviseren om hun behoeftes te kunnen doen.
De crèche vormt een toevluchtsoord voor het gezin. Daar kunnen de kinderen zich wassen, hebben ze beschikking tot een fatsoenlijk toilet en elke dag krijgen ze drie voedzame maaltijden en twee gezonde tussendoortjes. De crèche verlicht de financiële situatie van het gezin en biedt daarnaast gezondheid, zorg en ondersteuning in de opleiding van de kinderen.
De betrokkenheid van EZB reikt verder dan het klaslokaal. Pastor Jacó en de crècheleider zijn al bij het gezin thuis geweest om voedselpakketten te brengen, geestelijke steun te bieden en woorden van aanmoediging en advies te delen. Toen de kleine Endrick werd geboren, schonk de EZB een babybedje zodat hij een veilige plek had om te slapen, het enige andere bed in huis werd gedeeld door de ouders en de twee broertjes.
De effecten van al deze zorg zijn zichtbaar in het leven van de kinderen. Davi, die vroeger schreeuwde, spullen kapot maakte en niet naar zijn ouders luisterde, kan nu beter omgaan met frustraties. Ravy, die een spraakachterstand had, communiceert nu duidelijk en is een vrolijk ventje. Josiane schrijft deze veranderingen toe aan de liefde en toewijding van de “tantes van de crèche”.
Ze volgt elke stap van de ontwikkeling van haar kinderen en weet dat daar de basis wordt gelegd voor een betere toekomst. Voor Josiane is de crèche niet zomaar een plek om te leren – het is een plek waar haar kinderen geliefd, verzorgd en veranderd worden.
Verhalen zoals deze herinneren ons eraan dat elk gebaar van liefde telt. Met elke maaltijd die wordt geserveerd, elk woord van aanmoediging en elk moment van zorg worden niet alleen kinderen sterker gemaakt, maar vinden de gezinnen opnieuw hoop.
*De namen in dit verhaal zijn fictief.
