… gingen we op bezoek bij senhor Chico. Hij woont in een achterstandswijk in Rio Vermelho, en zijn vijf kinderen doorliepen het Kindercentrum. Tijdens een van de samenkomsten die daar werden gehouden gaf hij z’n leven aan de Heer. Z’n vrouw liet hem in de steek en liet de kinderen (waaronder een baby) bij hem achter. Hij was echter een hardwerkend man en wist zodoende de touwtjes aan elkaar te knopen. Toen sloeg het noodlot toe: in een paar jaar tijd overleden 3 van z’n kinderen. De een aan een bedrijfsongeval, de tweede werd vermoord in de misdaad en de derde overleed kortgeleden aan een aneurisma. En om het verhaal compleet te maken: een paar jaar geleden kreeg senhor Chico de ziekte van Parkinson waardoor hij volledig arbeidsongeschikt werd.
Daarna gingen we op bezoek bij Sandra in de favela. Onderweg komen we langs de hut van de twaalfjarige Vanessa die zwanger is gemaakt door een pedofiele crimineel, die haar en haar moeder al heeft bedreigd de keel door te snijden met z’n grote mes dat hij altijd bij zich heeft. We hadden haar nog zo gewaarschuwd de relatie met die kerel te verbreken. Ook zo’n intens verdrietig geval…
Als we bij het huisje van Sandra aankomen doet ze open, 2 kleine kindjes aan haar rokken. Het eerste dat opvalt is het enorme litteken dat van haar hals naar haar borst loopt, toegebracht door haar dronken vader, toen zij nog een kind was. Haar moeder bezweek jaren geleden aan de vele mishandelingen die haar alcoholverslaafde partner haar toediende. Sandra vertelt er maar niet bij dat de vader van háár twee dochtertjes haar ook regelmatig in elkaar slaat. Gelukkig zit hij momenteel een straf uit voor een overval.
Vervolgens rijden we door naar Sabinópolis, een uur verderop, waar we naar het huis gaan van een zeventienjarig meisje dat een poging tot zelfmoord heeft gedaan, maar dat heeft overleefd. Haar moeder overleed toen ze acht was, haar vader is een dronkenlap, haar broer een drugsverslaafde en zij had ontdekt dat ze drie maanden zwanger was. Ze zag het leven niet meer zitten. Vandaag verslechterde haar situatie, hoorde ze overal stemmen en rende ze in verwarring de straat op zonder te weten wat ze deed.
Vier uur vol ellende.
Maar toch, in vier uurtjes tijd mochten we senhor Chico bemoedigen in woord en daad en hem twee voedselpakketten geven, terwijl hij een prachtig getuigenis van zijn geloof aflegt: “Met God is het leven al moeilijk genoeg, maar zonder God is het niet te dragen! Jezus is mijn Heer en Hem zal ik nooit loslaten, zoals Hij mij nooit loslaat!” Wat een geloofsheld!
Ook Sandra mochten we blij maken met een voedselpakket, haar vertellen over het leven dat God haar wil geven. En wat is ze blij dat haar dochtertjes elke dag naar het Kindercentrum mogen, zodat zij tenminste elke dag uit werken kan gaan om een centje bij te verdienen.
Het huis van het zeventien jarige meisje zat vol familieleden toen we er met het gebedsteam aankwamen. Terwijl een aantal van ons een getuigenis gaf van wat God in zijn/haar leven deed, was het bijna letterlijk voelbaar dat Gods aanwezigheid het eenvoudige maar nette huisje vulde. We mochten met alle familieleden bidden en er was feest in de hemel toen de vader zijn leven aan de Heer gaf …
Toen we weggingen moesten we beloven dat we terug zouden komen om een samenkomst te houden in het huisje. Iets waar we ons graag aan houden!