Als een olievlek verspreidt het Evangelie zich over de aarde. Wat een vreugde als we mogen constateren dat ons werk in de Heer ook in 2005 daartoe heeft bijgedragen. Lees dit fantastische verhaal en verheugt u samen met ons. Toen we 30 jaar geleden in Sabinopolis woonden, hadden we veel vijanden, maar ook een paar vriendelijke buren. Een van hen, dona Antonita, zag mijn moeite om onze vier kinderen in de kleren te houden – hier waren geen kledingwinkels, men naaide alles zelf – en stuurde haar tienerdochter Clara om een jurk voor Marcia te naaien. Dona Antonita had 15 kinderen, en een van hen, Antonio, was student veearts. Hij studeerde in Belo Horizonte en kwam de weekenden naar huis in Sabinopolis. Hij kwam onze zieke hond behandelen, was heel vriendelijk en kwam ons troosten toen de hond uiteindelijk dood ging. Na 10 jaar in Sabinopolis gewoond te hebben, verhuisden we met ons gezin naar Belo Horizonte, waar ik (Trijnie) de kinderen verzorgde terwijl Nico in Sabinopolis bleef werken. We hadden gedurende de volgende 15 jaar een weekendhuwelijk. Een paar jaar kwam ik nauwelijks in Sabinopolis. Ondertussen was Antonio, onze buurjongen, afgestudeerd, en een volwassen man. Hij had zich in Belo Horizonte gevestigd. Hij kwam achter ons adres, en bezocht ons met zijn jonge vrouw Faride. Ze vertelden ons dat ze zochten naar een geloof dat hen antwoorden gaf. Ze hadden al verschillende kerken bekeken en ook het spiritisme al geprobeerd, maar hadden niet gevonden wat ze zochten. Natuurlijk wilden we met ze praten en hun helpen antwoorden te vinden want ze hadden veel vragen over de Bijbel. En toen kwamen Antonio en Faride tot bekering! Het was prachtig om te zien hoe God in hun leven ging werken. 
Nadat Antonio in de Verenigde Staten een doctorsgraad behaalde, kreeg hij de leiding van de afdeling diergeneeskunde, aan de Staatsuniversiteit van Belo Horizonte. Deze universiteit heeft een erg goede naam, ook in andere Zuid- en Midden-Amerikaanse landen.
Ondertussen was het echtpaar ook oudste van de gemeente geworden. Veel studenten uit het buitenland komen hier studeren voor hun meester- en doctortitel. Antonio en Faride gingen de buitenlandse studenten begeleiden. Ze haalden ze vaak in huis en altijd getuigden ze van hun geloof. Een van de echtparen die ze onder hun hoede namen waren Antonio en Miriam Parlange uit Mexico. Antonio en Faride knoopten vriendschap aan, vertelden ze van de Heer, en namen ze mee naar de gemeente. Antonio en Miriam kwamen uit een streng katholieke streek in Mexico, Chiapas, waar christenen worden vervolgd. Ze waren dan ook niet geinteresseerd in het geloof. Tot op een nacht Antonio Parlange ‘onze’ Antonio in pure wanhoop belde: ‘Miriam had een demonische aanval, of ze wilden komen helpen.’ Nico en Antonio gingen, en in Jezus’ Naam geboden Nico en Antonio de demonen te wijken uit Miriams leven. Miriam nam diezelfde nacht een beslissing voor de Heer Jezus, en werd een stralende vrouw. Na enkele dagen van veel twijfel en vragen nam Antonio ook de Heer aan! De volgende weken zat er een stralend echtpaar in de gemeente! Toen kwam de tijd dat ze terug moesten naar Mexico. We baden voor ze en zegenden ze uit. Met pijn in het hart: het waren nog zulke jonge christenen!
We zijn nu 17 jaar verder en deze week kregen Antonio en Faride bezoek van Antonio en Miriam. Toen Miriam Nico zag, viel ze hem huilend om de hals. ‘Je weet niet hoe belangrijk je voor mij bent! Je bent mijn vader in de Heer.’ Breed glimlachend omhelsde haar man Nico ook. ‘De tijd hier is zo belangrijk geweest voor ons. Wij kwamen hier, zodat God jullie kon gebruiken om ons een nieuw leven te geven.’ Ze vertelden van hun wederwaardigheden. Ze wonen nu in Guatemala, waar Antonio een bedrijf heeft, en waar ze actief zijn in een groeiende gemeente. Hun drie tienerkinderen dienen de Heer. Maar tot hun groot verdriet wil niemand van de familie iets van ‘dat vreemde geloof’ weten. In hun huisgroep kreeg de leider het op zijn hart om voor de grootouders te bidden. In die tijd werd Miriams vader ernstig ziek, en ze kon er niet heen: hij woonde 14 uur reizen bij hen vandaan. Toen Miriam bericht kreeg dat haar vader plotseling gestorven was, was ze wanhopig! ‘Ik heb hem het Evangelie niet verteld, hij heeft zich niet bekeerd, hij is zonder Jezus gestorven!’ Tot ze het verhaal hoorde, dat haar moeder haar vertelde, over de laatste uren van haar vader. Hij was ’s nachts onwel geworden, en ondanks dat ze meerdere auto’s hebben, was er geen een auto bij huis om hem naar het ziekenhuis te brengen. Ten einde raad belde ze een taxi. Het regende vreselijk, vader werd gauw voorin de taxi gezet, en moeder ging achterin. De taxichauffeur zag de toestand van de man, en begon hem het Evangelie uit te leggen, en hem te vragen of hij Jezus wilde aannemen. Ja, dat wilde hij. Miriams moeder kon het niet goed verwoorden, en zei later dat hij ‘prachtige woorden’ gezegd had. Bij het ziekenhuis gekomen werd de patient naar binnen gebracht, maar de taxichauffeur ging niet weg, hij bleef in de wachtkamer – waarschijnlijk om te bidden – tot er na enkele minuten bericht kwam dat de man was overleden. Omdat de moeder – geen gelovige – het niet goed kon uitleggen, bleef Miriam twijfelen en bidden: ‘Heer, geef me een teken dat mijn vader echt bij U is.’ Op zo’n moment van twijfel sloeg ze haar Bijbel open en las: ‘De doden in Christus zullen opstaan.’ Dat was voor haar het antwoord dat haar vader bij de Heer was. Miriam is zo blij!
Wat is er nu zo geweldig bemoedigend aan dit verhaal? Dat onze aanwezigheid in Sabinopolis een jonge student aan het denken zette. Dat deze later met z’n vrouw tot bekering kwam. Dat hij een getuige is op de plaats waar de Heer hem heeft gesteld: aan het hoofd van een afdeling van de universiteit. Dat twee van zijn studenten uit Mexico het Evangelie aannemen en nu met hun gezin God dienen in Guatemala. Dat God de vader van een van hen, redt door middel van een taxichauffeur die in de laatste minuten van diens leven hem het Evangelie vertelt…
DAT IS TOCH GEWELDIG!
WAT IS GOD GROOT!