“Wie het eerst bij die bananenboom is!” Samen met hun ouders lopen ze door de ongelijke straatjes van de armenwijk hoog op de heuvels boven het dorpje Materlândia. De twee jongens rennen stoeiend voor hun ouders uit. Vrolijke kreten hoor je, want ze zijn op weg naar de Gezinsdag van het Kindercentrum. Ze zijn er even gezellig als gezin op uit. Maar gezellig is het niet altijd geweest.
Paulo (10) kan zich nog goed herinneren dat zijn ouders elke dag ruzie hadden. Er was ruzie over alles: over eten, over geld, over hem, over zijn broertje. Ze hadden het zwaar. Er was weinig geld. Soms hadden ze ook honger. Verwijten vlogen over en weer, moeder had geen werk meer, vader beschuldigde haar dat ze er andere mannen op na hield. Maar wat pijn deed, was dat hij Paulo niet als zijn eigen zoon zag. Was hij dat eigenlijk wel? Waarom werd zijn broertje altijd zo voorgetrokken? Paulo had een hekel aan Miguel (8). Ook zij hadden heel vaak ruzie. Mama kon hen niet aan. Paulo kreeg altijd de schuld van alles en moest maar het goede voorbeeld geven. Vaak zag hij het daarom ook niet meer zitten. Hij wilde weg, hij dacht alleen maar aan de dood. Waarom moest zijn leven zo zijn? Hij had wel eens over God en zijn liefde gehoord, maar toen liet het hem koud. Hij zag geen liefde. Hij zag alleen maar ruzie en ellende. Hij voelde alleen maar haat.
Die tijd lijkt nu ver weg. Alles is nu anders. Paulo hoorde van zijn leider in het Kindercentrum dat er voor hem gebeden werd. Wat dat inhield wist hij toen nog niet. Ook werd er voor zijn ouders en broertje gebeden. Ondertussen werd zijn moeder begeleid en kreeg professionele hulp voor haar huwelijk. Stapje voor stapje, beetje bij beetje kwam de verandering. Het huwelijk werd beter. Dat was een wonder. De relatie tussen vader en moeder is nu zo anders dan toen en daardoor ook de relatie tussen vader en Paulo. Paulo zit daardoor veel beter in zijn vel, hij speelt nu graag met zijn broertje, maakt geen ruzie meer op school en is niet meer brutaal tegen zijn moeder. Hij maakt een vrolijke en ontspannen indruk, terwijl ze als gezin voorbij lopen op de stoffige weg. Wat kan liefde en gebed veel doen…