Ga naar de inhoud

Groetjes uit het kindercentrum

  • door
Ana Carolina

Toen Ana Carolina voor het eerst naar het Kindercentrum kwam was ze 10 maanden. Het kindje baarde ons zorgen, want ze huilde aan een stuk door, kon nog niet zitten of kruipen, en was zó eenkennig dat ze het uitgilde als er zelfs maar andere kinderen in haar buurt kwamen. Het enige tijdstip dat ze tot rust kwam was als we haar op haar buik te slapen legden in haar kinderbedje, met daaroverheen een laken gespannen zodat ze niemand zag, òf als ze op schoot bij de leidster kon zitten. Dat laatste was echter geen optie, omdat de leidster nog een aantal kinderen had om voor te zorgen…
De zorgen om haar namen toe toen ze 1 jaar en 6 maanden was en nog steeds niet sprak, nooit een lachje vertoonde en nog steeds niet kon lopen. Ook de badderuurtjes waren een regelrechte ramp van paniek en gillen. Wat was er toch met dit kind aan de hand?
Toen we eindelijk van de moeder hoorden dat Ana Carolina als baby verschillende keren uit de armen van haar kleine zusje was gevallen toen die haar probeerde te dragen, schakelden we zo spoedig mogelijk een kinderarts in die het kind onderzocht.
God zij dank was er lichamelijk niets mis met Ana Carolina; de kinderarts dacht dat het alleen een kwestie van angst en onzekerheid was.
Met veel gebed, geduld en verschillende activiteiten werd de kleine Ana Carolina begeleid. Ook de ouders deden mee met het plan van aanpak. En met succes!
Nu, op tweejarige leeftijd, kan ze praten, lopen en danst ze in het rond wanneer de CD speler met kinderliedjes aanstaat. Het is een blij kind dat nu veel beter met de andere kinderen omgaat. Ze eet goed, slaapt goed en heeft het erg naar haar zin in het Kindercentrum!