Arthur is een schat van een ventje en als je hem ziet wil je hem zo wel knuffelen. En dat is wat de leidsters dan ook regelmatig doen, tot groot plezier van het kereltje.
Vanaf z’n eerste levensjaar komt hij naar het Kindercentrum en hij heeft het er duidelijk erg naar z’n zin. Maar dat is niet altijd zo geweest.
Wat een driftig en opvliegend kind was het toen hij hier kwam. En toen hij opgroeide had hij de grootste moeite met gehoorzamen. Waar kwam dit opstandige gedrag toch vandaan?
Dat ontdekten we pas toen hij een week met z’n ouders weg was geweest. Hij was niet meer te houden: hij wilde met geen enkele activiteit meer meedoen en zijn gedrag was, vooral tijdens de bijbeluurtjes ronduit agressief.
Terwijl de andere kinderen heerlijk aan het spelen waren nam de leidster hem apart voor een klein gesprekje en toen kwam het hoge woord eruit: mama had gezegd dat ze niet van hem hield en dat hij beter dood kon zijn…
Geen wonder dat hij zich zo gedroeg. De leidster nam hem onmiddellijk in haar armen en fluisterde in zijn oor hoe veel zij van hem hield en dat het een intelligente en lieve jongen was, en bovenal dat God zo ontzettend veel van hem hield.
De opluchting op het gezichtje van het kind was met geen pen te beschrijven en huppelend voegde hij zich bij de andere kinderen om te gaan spelen. Sinds die dag is z’n gedrag totaal veranderd.
Samen met de rest van het team bidden de leidsters elke dag voor al de kinderen, ook voor de kleine Arthur die eindelijk z’n hartje kon luchten en door heeft hoe bijzonder en geliefd hij is.
Bidt u mee voor al de kinderen in de Kindercentra die elk hun eigen achtergrond hebben, en voor de leidsters op wiens schouders een grote verantwoordelijkheid rust?