door Antonio Pinho, oudste van de IEMP-gemeente in Belo Horizonte. ‘Het was de tweede zondag van de maand. Een speciale dienst in de IEMP-gemeente, want dan vieren we het avondmaal. Mensen mogen hun getuigenis geven en hun maandelijkse offer brengen. Op die zondag was ik verantwoordelijk voor de samenkomst. Tijdens de zangdienst werd ik onrustig, en kreeg ik het gevoel dat iemand mij duidelijk maakte: “Jij moet het avondmaal niet bedienen.” Zou dat van de Heer zijn? Wat me nog onrustiger maakte: wie kon ik, nu ter plekke, vragen om dat onvoorbereid te doen? Zou ik het wel goed gehoord hebben? Ik besloot te gehoorzamen. De enige die ik kon vragen was Claudio, mede-oudste, die achter in de zaal zat. Onder het zingen liep ik naar hem toe en nam hem apart: “Claudio, kun jij het avondmaal bedienen? Ik voel dat ik het niet moet doen.” Claudio zei meteen: “Ja, dat is goed.” Na de zangdienst kondigde ik aan dat broeder Claudio het avondmaal zou bedienen. Claudio is een hartelijke man, een ras-evangelist, die op een heel natuurlijke en soms humoristische manier heel geestelijk kan zijn. Claudio kwam naar voren, in zijn hand een wegwerpbekertje die hij achter in de zaal van het fonteintje had gepakt. Je zag de mensen denken: “Wat gaat hij nou doen met dat bekertje?”
Hij legde uit: “Ik heb even een bekertje meegenomen. Ik zal je zeggen waarom. Ik heb een paar leerlingen, die hebben trillende handen. Maar zeer kundige jongens. Nu is Olívio hier, een oud-leerling van mij die ik jaren geleden bij de Heer heb gebracht. Hij is naar Belo Horizonte verhuisd en komt nu in onze gemeente. Zijn handen trillen. Hij wil graag aan het avondmaal deelnemen, en dat is zo’n gedoe met die piepkleine kopjes. Daarom doe ik de wijn voor hem in een bekertje.” Het woord bij de daad voegend, schonk hij wat wijn ( druivensap) in het bekertje, en bracht het naar Olívio. Daarna ging Claudio over tot het bedienen van het avondmaal aan de gemeente. Waarschijnlijk hebben de mensen gedacht: “Beetje vreemde manier om het avondmaal in te leiden, maar ja, het is Claudio, die doet zoiets.” Toen ik de samenkomst wilde beëindigen, kwam Olívio naar voren en vroeg het woord. Hij was heel emotioneel en vertelde: ”Jullie kennen ons nog niet goed. We komen hier nog maar een paar zondagen. In onze vorige woonplaats bezochten we een gemeente waar het avondmaal werd gezien als een moment van lichamelijke genezing. Toen mijn trillende handen niet genazen – ik knoeide met de wijn – voelde ik me uitgesloten van het avondmaal. Mijn vrouw en ik durfden vanaf die dag, en dat is 7 jaar geleden, niet meer deel te nemen, hoewel we daar enorm naar verlangden. We voelden ons verworpen en ongeestelijk. We waren dan ook flink zenuwachtig vanmorgen, de eerste keer dat we in deze gemeente waren in een avondmaalsdienst. Zouden we mogen deelnemen? Zo ja, zou ik knoeien met dat bekertje? Wat zouden de mensen denken? Dit gebaar van Claudio vanmorgen – en ik kan me voorstellen dat jullie er niets van begrepen – was heel ingrijpend voor ons. Het was een moment van genezing. Ik voel me geaccepteerd, door God en door jullie. Bedankt dat we er bij mogen horen zoals we zijn.”
Wat was ik blij dat ik de stem van de Heilige Geest had gehoorzaamd! Ik kende het verhaal van Olívio niet, Claudio wel. God wilde dat Claudio die morgen het avondmaal zou bedienen om aan een verdrietig echtpaar een boodschap van liefde, genezing en aanvaarding van God te brengen.’
Foto: Olivio, Zuleika en hun dochter Vanessa