Ze wilden zo gauw mogelijk vergeten wat ze in het gewelddadige Rio de Janeiro hadden meegemaakt. Ze waren betrokken geweest bij een gewapende overval, hadden nauwelijks het vege lijf gered, en hun eerste reactie was: hier blijven we blijven niet wonen! Ze wilden zo gauw mogelijk deze traumatische ervaring vergeten. Dielson zei z’n baan op, ze verkochten hun huis en vertrokken met hun twee kinderen naar Belo Horizonte, waar ze hoopten een nieuw leven te kunnen opbouwen, in een iets veiliger omgeving. Toen kwam de moeder van Dolores tot bekering in Rio, en vol van haar nieuwe geloof berichtte ze haar kinderen: “Ik ben zo blij met de Heer; zoeken jullie ook een kerk op en praat met de voorganger.” Dielson en Dolores wisten niet goed hoe ze daar mee aan moesten. Ze kenden geen enkele kerk en ook geen voorganger!
Toen herinnerde Dolores zich dat ze een wijkkrant had bewaard, ( voor het geval ze nog eens naar een kerk zouden willen) waar een advertentie van de onze gemeente in stond en dus kwamen ze eens kijken in een samenkomst. Heel onwennig, dit was hun eerste kerkgang. Maar algauw hadden ze aansluiting, er kwamen gesprekken, en Dielson en Dolores vonden de Heer Jezus als hun Heer en Verlosser! De blijdschap straalde van hen af! Ze komen in iedere samenkomst, gaan op bezoek bij gemeenteleden en bestuderen de Bijbel. Ze zijn al ingeschakeld in de groep van echtparen die de mensen in de gemeente ontvangen, en een plaats helpen zoeken in de – meestal overvolle – zaal. Hun doopdienst was een feest en hun getuigenis ter gelegenheid van de doop was inspirerend. Dolores’ moeder was ter gelegenheid daarvan overgekomen uit Rio de Janeiro en straalde! Zo is al het oude voorbij gegaan en alles is nieuw geworden in het leven van Dielson en Dolores, dank zij de Heer!
Dielson en Dolores werden gelijktijdig gedoopt door Nico en Geraldo, en uiten hun blijdschap in een spontane, natte omhelzing. Veel van de omstanders die hun bekering hebben meegemaakt, waren ontroerd.