50 weduwen wel! Ze brachten een week door in het Conferentiecentrum in Sabinópolis, onder leiding van mij (Trijnie). Dit was de 19e (jaarlijkse) kampweek. De dames kwamen uit Belo Horizonte, São Paulo en Sabinópolis. De oudste dame van de groep die mee zou gaan is Alzira Cânfora(90). Haar gezondheid laat te wensen over, maar ze wilde zo graag mee naar het kamp. Dat heb ik toegestaan, in overleg met de verpleegster; ik vind dat, als er iets mis zou gaan, dat beter kan gebeuren terwijl ze genieten temidden van hun vriendinnen, dan terwijl ze in hun eentje in huis zitten. En de kampweek is haar enige uitstapje, al gedurende vele jaren.
Twee dagen voor de reis belde haar zoon op: “Mijn moeder ligt met een hartinfarct in het ziekenhuis, ze kan niet mee. Ze ligt te huilen en zegt dat ze er uit wil, mee naar het kamp. Haar koffertje staat al dagen klaar, ze heeft zich er zó op verheugd! Ze kan het niet verwerken.” Arme Alzira! Dat was een schaduw op onze heerlijke ontspannen week. We deden spelletjes uit onze jeugd; we maakten uitstapjes; naar de ijssalon, – waar de dames zoveel ijs mochten eten als ze maar wilden -, en naar het kinderdagverblijf van de zending in Senhora do Porto, waar kadootjes werden uitgedeeld aan de kinderen en aan de moeders van de kinderen. De weduwen baden elk voor een moeder. Iedere morgen was er gedurende 1 ½ uur een overdenking in groepjes. We lazen Gods Woord, spraken er over, en baden voor elkaar. Dat was het hoogtepunt van de dag. Dan hadden we nog iedere morgen seniorengymnastiek, en een kooroefening onder leiding van een échte regent, en op Zondagavond een uitvoering in een openluchtsamenkomst. Dat was de climax! Ik vind het heerlijk om deze vrouwen te zien genieten gedurende zo´n week en te zien hoe ze blij en met nieuwe moed en geloof weer hun leventje oppakken.
Foto’s: de weduwen geven kadootjes aan de kinderen van het dagverblijf in Senhora do Porto.
Alzira, die ziek was en niet mee kon
Stoelendans