Ga naar de inhoud

Edmilson

  • door
Edmilson

“Senhora, wat bent u aan het doen?” De vrouw stond met haar twee zoontjes van anderhalf en vier aan de rand van de snelstromende rivier, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. “Ik kan het niet meer aanzien. Ik heb 6 kinderen, mijn man is een niksnut, dus ik sta er alleen voor, en ik zie mijn kinderen wegteren van de honger. Deze twee ga ik in de rivier gooien, dat leek me de meest zachte dood …”
Snel griste de man de twee kinderen uit haar handen, zelf was hij ook verre van rijk, maar dit mocht niet gebeuren!
“Ik zal ze van u overnemen…”
“En zo gebeurde het dat het leven van mijn vader werd gered”. Aan het woord is Edmilson, de jonge voorganger van de gemeente in Vera Cruz. “Doordeweeks was mijn vader een normale man die zich met ons bemoeide en ons zelfs regelmatig mee uit vissen nam, maar in de weekenden dronk hij, was agressief en liet ons en mijn moeder de vier hoeken van het huis zien. Dat gaf me een enorme wanhoop en opstandigheid. Toen ik 15 was en mijn vader mij op een dag weer af wilde ranselen, pikte ik het niet langer en was mijn eerste impuls om met hem op de vuist te gaan, maar omdat ik een jaar eerder mijn leven aan de Here Jezus had gegeven, kon ik dat niet over m’n hart verkrijgen. In mijn wanhoop besloot ik letterlijk van huis weg te rennen en nooit meer terug te keren. Binnen een paar uur had ik de kostbaarste schatten die ik had: mijn voetbalschoenen en scheenbeschermers verkocht en daarvoor een bus ticket richting de grote stad gekocht. In de bus stortte ik in, verscholen achter mijn rugzak. De hele reis door de nacht heb ik bittere tranen gehuild. Wat voelde ik me, ondanks mijn 15 jaren, kwetsbaar en alleen. Dat zou geen kind mee moeten hoeven maken.”
Ook nu nog emotioneert het Edmilson. “Mijn hele kindertijd lang heb ik nooit één stukje speelgoed gekregen. Het enige wat ik kreeg was een schoffel op m’n zevende, om mee te gaan helpen op het land.”
Godzijdank vond Edmilson in de miljoenenstad Salvador zijn neef met wie hij samen uit werken ging om te overleven. De daaropvolgende jaren werd hun motto: “Werken om rijk te worden”. En ze werkten dag en nacht. Dat doel dreef Edmilson ook steeds verder af van God, totdat hij zo in de problemen kwam dat hij niet anders kon dan in de armen van God vluchten. Zo kwam hij in de zendingskerk in Vera Cruz en wijdde zijn leven weer totaal aan God. Inmiddels is hij een voorganger in opleiding die met vuur het woord van God predikt en onlangs 14 nieuwe gelovigen mocht dopen.

doopdienst in zee

*Al geruime tijd heeft de EZB de supervisie over een zelfstandig functionerende (of: financieel onafhankelijke) zendingsorganisatie in de provincie Bahia, waar 3 kerken en een Kindercentrum zijn. Om de krachten te bundelen en kosten te besparen zullen beide organisaties voortaan samengegaan.