Bezorgd kijkt leidster Lidia naar de kleine Carlos van 3 jaar. Al drie maanden zit hij op het kindercentrum, maar tot nu toe heeft zij hem nog maar 2 keer heel zachtjes tegen een ander kind horen praten. Met volwassenen maakt dit trieste kind met z’n doffe blik geen enkel contact. Al wekenlang probeert Lidia hem te betrekken bij de spelletjes en activiteiten, maar er is een muur van stilte rondom dit kind. Het enige moment dat ze z’n ogen ziet oplichten is als ze ’s morgens een bijbelverhaal vertelt en ze een paar blijde liedjes zingen.
De thuissituatie van dit kind is ook zo ellendig: de ouders zijn elke dag stomdronken, hebben voortdurend slaande ruzie, ze werken niet en er heerst bittere armoede. Zó erg dat Carlos voordat hij naar het kindercentrum kwam de vuilnisbakken langsging om iets eetbaars te vinden. Zijn kleine zusje van een jaar at zelfs haar eigen uitwerpselen! Lidia was geshockeerd toen ze dit onlangs tijdens een huisbezoek ontdekte! Na veel praten slaagde ze erin om de labiele ouders te overtuigen hun kleine dochtertje ook naar het kindercentrum te sturen, waar de leidsters zich verbaasden over de ernstige staat van ondervoeding van dit kleintje, en haar totale gebrek aan levenslust.
De kinderen kregen hier elke dag tenminste goed te eten, een heerlijk bad en werden omringd met liefde en aandacht. Jammer dat de ouders soms te dronken waren om hun kinderen te brengen en ze dan maar thuishielden.
Maar daar zou nu verandering in komen, want de kinderbescherming had hen gisteren tijdens een bezoek aan de stinkende hut, waarbij ze de kinderen hongerig, ijskoud en doodsbang aantroffen, bij hun ouders weggehaald. Carlos was vandaag nog triester dan anders, want ondanks dat z’n ouders niet goed voor hem zorgden, hield hij wel van hen!
En nu zochten ze een pleeggezin voor de kinderen. Lidia, die zelf uit een gezin met negen kinderen komt en geen gemakkelijke jeugd heeft gehad, kan zich zó inleven in het kleine eenzame ventje. En ze neemt een besluit: ze wil Carlos in huis nemen!
Zo komt Carlos bij de jonge tante Lidia en haar altijd opgewekte man João in huis en samen beginnen ze elke dag voor de ouders van Carlos te bidden.
Carlos kan het steeds beter vinden met João en stukje bij beetje begint hij te praten en komen de dingen eruit: dat z’n ouders altijd ruzie hadden, dat z’n moeder hem sterke drank te drinken gaf en dat z’n 15-jarige oom hem dwong om gruwelijke seksspelletjes met hem uit te halen en als hij dat niet wilde, hij enorm werd geslagen. Al z’n pijn komt eruit en elke keer als hij weer iets heeft verteld moet hij erbarmelijk huilen, waarop Lidia hem in haar armen neemt, hem troost en ze samen bidden. Wat heeft dit kind al veel meegemaakt in z’n jonge leventje!
Maar al deze gesprekken luchten het kind enorm op.
En nu, nog geen jaar later? De oom is opgepakt en de ouders proberen met behulp van de AA te stoppen met drinken; ze gaan naar de kerk en brengen hun kinderen elke dag naar het kindercentrum. Er is eten in huis en de kinderen, die inmiddels weer bij hun ouders wonen, zijn allebei opgebloeid. Carlos is een vrolijke kletskous geworden die de oren van je hoofd praat en het heerlijk vindt om te lachen!
*om de identiteit van dit kwetsbare kind te beschermen zijn alle namen gefingeerd
Foto’s: Alex begin 2011 en eind 2011