Ongelofelijk wat een scheldpartijen een paar huizen verderop! Elke morgen zodra de zon opkomt hoort Maria de jonge alleenstaande vrouw op het terreintje bij haar in de straat tekeer gaan tegen haar 2 huilende peuters; er worden zelfs klappen uitgedeeld. Ze besluit maar eens langs te gaan en kan haar ogen niet geloven.
Meestal wonen in het centrum van het dorp de meer gegoede mensen, maar wat ze hier ziet, past totaal niet in het plaatje. Wat een armoe! Een piepklein huisje met 3 kleine ruimtes, geen waterleiding en geen wc.! En een wanhopige, jonge vrouw die haar alle lege planken van haar “keukentje” laat zien. Geen korrel rijst, niets! Van de honger beginnen de 2 kindjes ’s morgens al vroeg te huilen en de wanhopige moeder kan niets anders als tegen hen tekeer gaan en zeggen dat ze op moeten houden met om eten te vragen.
Zo snel ze kan schakelt Maria het team van de BEM in dat nog diezelfde week langs gaat. Ze zijn onder de indruk. Uit de gesprekken blijkt dat de jonge moeder in een hoekje op het terrein van haar stiefmoeder woont. Haar vader is overleden en haar moeder heeft ze nooit gekend. De vader van de twee kleintjes heeft het gezinnetje in de steek gelaten en woont al weer met een nieuwe vlam. De jonge moeder heeft geen inkomsten en zelfs haar bed en matras heeft ze al verkocht om eten voor de kindjes te kunnen kopen.
De knoop wordt snel doorgehakt en nog diezelfde week mogen de peuters, een prachtig meisje van drie en een kereltje van anderhalf, naar het Kindercentrum komen. Je had de blije snoetjes van de kinderen en de verwachtingsvolle uitdrukking van de moeder moeten zien! Nu hoeft ze niet meer bedelend langs de deuren, haar kinderen zijn in goede handen, krijgen goed te eten en komen weer schoon thuis, terwijl zijzelf een baantje kan gaan zoeken. Ook voor dit gezin is er een nieuw, hoopvol begin aangebroken!
