Toen ze voor het eerst bij ons kwam, op de arm van haar moeder, was ze 12 dagen oud. Ze was mager, uitgedroogd en… naamloos. Dat kwam omdat de ouders geen geld hadden om haar in te laten schrijven in de burgerlijke stand. Toen ze voor het eerst bij ons kwam, op de arm van haar moeder, was ze 12 dagen oud. Ze was mager, uitgedroogd en… naamloos. Dat kwam omdat de ouders geen geld hadden om haar in te laten schrijven in de burgerlijke stand. De verdrietige moeder was hulp komen vragen op het kantoor van het voedselhulpproject en vertelde haar verhaal. Zoals zoveel andere gezinnen die hulp komen vragen, was dit gezin, met tien kinderen, waarvan 6 onder de 12 jaar, weggetrokken uit de streek waar het woonde. Dit was een half jaar geleden gebeurd. Het leven zo ver van de bewoonde wereld was hen te zwaar geworden. Waar ze voorheen woonden, bezaten ze geen electrisch licht en geen drinkwater. Er waren geen scholen, winkels of medische voorzieningen. Wilden ze naar de bewoonde wereld dan moesten ze een uur lopen over een zandspoor tot ze bij een zandweg kwamen die naar het plaatsje Quilombo leidt, plm. 50 km. verwijderd van Sabinopolis. De man was ziekelijk, en als de kinderen ziek werden, wisten ze niet wat te doen! Daarom hadden ze besloten naar Sabinopolis te verhuizen. Ze bouwden een hutje van afvalmateriaal in een nieuwe, snelgroeiende armoedewijk tegen een berghelling, aan de rand van de stad. Het geboortegewicht van het kleintje zonder naam was 3.150 gram, maar toen ze bij ons kwam, woog het nog 2.330 gram. Hoewel de moeder erg haar best deed het kindje zelf te voeden, lukte dit niet. Ze werd ingeschreven in het voedselprogramma, en mag nu dagelijks een liter melk komen halen. Na enkele weken was het kindje aangekomen en had het gezin een zorg minder! Voor ons betekent het: weer een gezin erbij, om door daad en woord de liefde van de Heer te tonen!