“Ik wil niet meer bij die mensen werken! Ze mishandelen me en die man doet me pijn!” Ana Meny van twaalf, die als kindermeisje al 6 jaar bij deze rijke familie woonde, durfde eindelijk voor zichzelf op te komen. Tot haar zesde woonde ze diep in het binnenland in een armoedige hut. Samen met haar 5 broertjes en zusjes leed ze honger, dus werd zij ondergebracht bij dit gezin om zeven dagen per week voor ze te werken.
Na dit voorval mocht ze weer thuis komen wonen en elke dag naar school: anderhalf uur lopen heen en anderhalf terug. Maar onderweg gebeurde het vaak dat ze werd lastiggevallen door vreemde kerels. We hebben haar daarom onderdak aangeboden in het meisjeshuis van de zending! Daar was ze veilig.
Ze greep alle kansen die haar werden geboden met beide handen aan en voltooide een complete beroepsopleiding. Ze kreeg een betaalde baan binnen het zendingswerk, werd de spil van de logistieke afdeling op kantoor, ontmoette een man en trouwde.
Ze kreeg twee kinderen die beide al voor de bevalling overleden en haar man, die inmiddels z’n oog had laten vallen op een ander liefje, ging er vandoor. Dat was een moeilijke tijd. Maar Ana Meny ging niet bij de pakken neerzitten.
Tien jaar geleden werd er een adoptiegezin voor twee uitermate kwetsbare kinderen gezocht van 5 en 6 jaar. Ze aarzelde geen moment en adopteerde beide kinderen, die tijdens haar werkuren naar het Kindercentrum mochten. Ideaal! Alsof het nog niet genoeg was nam ze ook nog een hoogbejaarde hulpbehoevende vrouw in huis en huurde een hulp in voor overdag.
Nu zegt ze stralend: ”Ik ben intens gelukkig. Ik heb Gods hand in mijn leven gezien. Hij zorgt voor ons en Zijn liefde mag ik weer doorgeven aan anderen. En mijn kinderen? Zij zijn de vreugde van mijn leven! Ik ben God zo dankbaar!”