Jose Geraldo en zijn vrouw Girlene waren spiritisten, en vooral Girlene deed met veel overtuiging al haar spiritistische plichten. Ze hadden twee kindertjes, Gustavo (5) en Henrique(3 jaar). Dat ging prima zo, vonden ze, tot de broer van Girlene tot bekering kwam. Ze zagen de verandering in zijn leven en in dat van zijn gezin. Er was blijdschap en vrede gekomen. Dat zouden zij ook wel willen hebben! Maar ze waren bang. In het spiritistisch centrum werd tegen hen gezegd: “Dat is een slechte religie, je wordt vervloekt als je daar bij gaat. De geesten maken je ziek of zullen je doden!” Maar toch gingen Jose Geraldo en Girlene soms mee naar de samenkomst. Ze vonden het fijn en wilden steeds weer over de Heer horen. De kleine Henrique was prematuur geboren en had een afwijking aan zijn beentjes. Hij kon niet lopen. Hij sleepte zich op z’n zitvlakje over de grond. Bij een van de regelmatige bezoeken aan de neuroloog had deze gezegd: “Ik weet niet wanneer je kind zal gaan lopen, en of het ooit zal lopen”. Wat een verdrietig vooruitzicht! Nu moesten ze zich aanpassen aan een blijvend gehandicapt kind. Het gezin woonde op een kleine flat, 3-hoog, zonder lift. Jose Geraldo verdiende erg weinig. Maar ze wilden graag een huis hebben, zodat ze niet regelmatig het steeds zwaarder wordende kind de trappen op en af moesten dragen. Op de wijksamenkomst, waar ze af en toe kwamen, gingen de broeders en zusters er voor bidden. Als ze een huis zouden krijgen, zou dat een wonder zijn: hun flat was weinig waard en een huis was veel duurder! Maar op een dag kwamen ze enthousiast vertellen: We hebben een huis! Geruild met onze flat! En er is zelfs een zwembad bij voor de oefeningen van Henrique. Dat was een geweldige gebedsverhoring! Jose Geraldo was erg onder de indruk van dit wonder en hij nam de Here Jezus aan. Maar Girlene was bang: nee, ik niet, ik durf niet. Op een wijkavond sprak Edwin van Eijk over het bijbelse antwoord op bezorgd zijn. Daarna stelde hij voor om voor de speciale bezorgdheid van iedere aanwezige te bidden. Girlene vertelde haar zorg: haar zoontje zou waarschijnlijk nooit gaan lopen. Samen baden ze er voor. Toen gebeurde nog een wonder: twee dagen na dit gebed stond Henrique op zijn beentjes en deed zijn eerste stapjes. Wat was het gezin blij! Op oudejaarsavond hadden we een informele gemeenteavond, waar ieder die dat wenste iets mocht zeggen. Toen kwam Girlene het podium op. Ze zei: “Ik wil me zo graag bekeren, maar ik durf niet”. Met z’n allen hebben we voor Girlene gebeden en toen durfde ze de Heer Jezus aan te nemen! Girlene’s gezicht straalde van veugde en opluchting! Zo was er bij ons en in de hemel feest over deze zondaar die zich bekeerde!