Indrukwekkend
Al jaren dachten we: ‘Wat zou het toch geweldig zijn als we onze kinderen het zendingsveld in Brazilië zouden kunnen laten zien. Ze zijn nu op een leeftijd dat ze goed begrijpen hoe complex de verdeling tussen rijke en arme mensen is, maar ook tot hoeveel ellende armoede, verslaving en overspel kan leiden.
En eindelijk was het zover: bepakt en bezakt met speelgoed en andere cadeautjes vlogen we naar Belo Horizonte, waar we bijzonder gastvrij werden onthaald om daarna door te reizen naar het binnenland. Na 5 uur rijden over warme, stoffige wegen herkenden we de omgeving van het conferentieterrein in Sabinópolis, onze eindbestemming!
Daar ontmoetten we Nico en Trijnie en Oscar en Melina en… vielen we met onze neus in de boter: er was een weduwenconferentie aan de gang en we konden meteen aanschuiven voor een heerlijke Braziliaanse soep.
Na dit warme welkom en een nachtje slaap kregen we twintig dagen vol bijzondere indrukken: we brachten bezoeken aan verschillende scholen en kindercentra waar we mochten zingen en musiceren en verrast werden met gedichtjes en toneelstukjes door de kinderen, we werden uitgenodigd om bij mensen thuis een cafézinho te komen drinken, ontmoetten heel veel lieve Brazilianen die ons hun bijzondere levensverhaal vertelden, bezochten diverse kerken waar het dak er bijna vanaf gezongen werd en we waren elke dag weer diep onder de indruk van de ijver waarmee iedere morgen al om zes uur de eerste mensen in de volkstuinen aan het werk waren.
Wat één van de hoogtepunten van onze reis was – eigenlijk bestond deze vakantie alleen maar uit hoogtepunten – was de tocht die we met voorgangersechtpaar Ismar en Silvânia maakten naar een ver afgelegen kerkje midden in de wildernis, de streek waar Ismar is opgegroeid. Het eerste gedeelte ging met een Volkswagenbusje over hobbelige zandwegen, waar loslopende koeien verschrikt aan de kant sprongen als we voorbijreden en Ismar diverse keren naar buiten sprong om weer ergens een hek te openen, zodat we verder konden.
Op een gegeven moment moesten we het busje laten staan en te voet verder, en nog steeds was er in de verste verte geen kerkje te bekennen. Het werd nog erger: we kwamen bij een rivier terecht waar we overheen moesten. Er waren enkele kabels overheen gespannen waar plankjes op lagen die ernstig door de tijd waren aangetast. Een bezorgde blik op Ismar deed ons het ergste vermoeden: het was inderdaad de bedoeling dat we over deze gammele wiebelconstructie heen moesten. Op zo’n moment voel je je echt een grote, logge Europeaan. Maar het ging goed, en we konden onze weg te voet vervolgen. Na nog een klein watertje waar we over een smalle boomstam klommen, kwam het kerkje eindelijk in zicht: een klein, stenen gebouwtje wat met veel liefde was neergezet, en waar elke zondag een aantal mensen zich verzamelen om van Ismar en Silvânia het Evangelie te horen.
We waren en zijn nog steeds diep onder de indruk van dit prachtige initiatief en al die andere projecten waardoor zoveel mensen een beter leven krijgen. De liefde en gedrevenheid van alle leid(st)ers, werkers en voorgangers was overal voelbaar en zichtbaar en we hebben ook enorm genoten van de Braziliaanse gastvrijheid!
Chris, Jannine, Lisanne, Matthijs en Daniëlle
*Chris en Jannine van Meerendonk zijn resp. voorzitter en bestuurslid van de EZB