Mijn naam is Patricia en ik ben 34 jaar oud. Ik kwam als baby in het kindercentrum in Rio Vermelho en ging daarna naar het jongerencentrum. In die periode kreeg ik de diagnose alopecia areata, een ziekte waardoor al mijn lichaamshaar verdwijnt.
Toen mijn moeder dit nieuws hoorde, was ze geschokt. Ze was een alleenstaande vrouw en hielp anderen met het huishouden. We hadden verder niemand om op terug te vallen. Het was alleen mijn moeder, mijn zussen Viviane en Sueli, en God.
Het kindercentrum was destijds onze grootste steun. Het was de veilige plek waar mijn moeder ons naar toe bracht, zodat zij kon werken, in de wetenschap dat we daar niet alleen zorg en eten kregen, maar ook leerden over Jezus.
Ook na mijn diagnose voelde ik me bij de EZB geliefd en gesteund. De leerkrachten waren niet bekend met mijn aandoening, maar gaven mij het gevoel dat ik mooi en waardevol ben. Ze waren een keerpunt in mijn leven. Door hun betrokkenheid en liefde kon ik, ondanks alles, zelfvertrouwen opbouwen. Ik ontdekte het ware doel van de EZB: ‘Onze naaste liefhebben zoals Jezus ons heeft liefgehad.’
De liefde en genegenheid die ik ontving, verlichtten de pijn. En het was daar dat God me enorm zegende. Ik ontdekte mijn bediening van lofprijzen. Ook nu nog blijf ik de Heer prijzen in mijn kerk, en waar Hij me ook leidt.
Na mijn middelbare school volgde ik een opleiding tot verpleegkundig specialist, maar ik voelde me niet vervuld. Toen ik de kans kreeg om een lerarenopleiding te volgen, twijfelde ik geen moment: ik wilde met kinderen werken!
Ik besloot pedagogiek te studeren met de stille wens om ooit terug te keren naar de plek die mijn leven had gevormd. En God vervulde die droom! Ik studeerde af in 2023 en werk nu bij de EZB als pedagoog – dezelfde plek waar ik de mooiste en meest beslissende momenten van mijn leven heb meegemaakt.
