Het was weer even tijd voor een praatje, soms doen we dat gewoon, Vanessa en ik. Dan kruipt ze dicht tegen me aan en begint uit zichzelf te kletsen over van alles en nog wat, waarvan ik het meeste niet versta, omdat ze nogal plat dialect praat…
Ze is nu 10 jaar en de mooiste momenten voor haar zijn de weekeinden die ze bij ons mag doorbrengen: bellenblazen, touwtjespringen, tekenen, kleuren en plakken, ze is altijd in de weer! En tussendoor kijkt ze dan telkens stiekem naar ons om even een glimlach op te vangen…
Dit keer begint ze opeens over haar overleden vader te praten. Hij stierf aan de drank en volgens zeggen was het een vreselijke kerel, maar het raakt me diep als de kleine Vanessa me vertelt dat ze als achtjarig meisje huilend naast de kist van haar vader stond en dat er niemand was die wilde helpen om hem naar de begraafplaats te dragen. Toen ik haar vroeg waarom niet zei ze: “omdat niemand van papa hield…” Ook haar oudere broer had niet de moeite genomen om bij de begrafenis te zijn. Hij schijnt vier jaar geleden de deur uit te zijn gestapt op weg naar de grote stad met de bedoeling om nooit meer achterom te kijken. Ze mist hem niet, want hij maakte toch alleen maar ruzie, vertelt ze me zacht. Woorden kan ik niet vinden, maar ik druk dit kleine meisje met haar gulle lach even wat dichter tegen me aan…